Op zaterdag 16 februari stond in de NRC een prima artikel over de overschatte waarde van het jobhoppen. De braindrain die het jobhoppen telkens teweegbrengt in organisaties is een onschatbaar verlies.Het artikel is niet tegen jobhoppen, integendeel, er is zeker een bevolkingsgroep die daar juist wel bij vaart en door dat te doen het best tot zijn of haar recht komt. Bovendien kan het leiden tot kennisverrijking, toenemende ervaring waar een volgende organisatie of bedrijf weer van kan profiteren.
Het is in de afgelopen jaren echter een soort van "must" geworden om niet te lang bij een werkgever in dienst te blijven. Dat beschouwt de samenleving als een gebrek aan kunde of ambitie. Na vijf jaar moet je weg zijn... Alsof het een slechte eigenschap is om trouw te zijn en te blijven aan je werkplek. Niet ten koste van alles natuurlijk, maar dat lijkt me logisch!
Daar is vanzelfsprekend een heleboel tegenin te brengen. Verbondenheid voelen met een werkgever of een organisatie kan een weldaad betekenen. Voor sommige mensen is dat een noodzaak om tot grootse prestaties te komen.
Er is onderzoek geweest dat heeft aangetoond dat het wegkopen van werknemers bij concurrenten in de meeste gevallen niet het gewenste effect heeft. De werknemer die het betreft werkt namelijk zelden of nooit in zijn eentje, maar heeft een organisatie om zich heen die hem in staat stelt te doen waar hij goed in is. Als je een dergelijke medewerker amputeert uit de organisatie is de kans dat een nieuwe persoon op die plek het beter gaat doen groter, vanwege de gelijkblijvende omstandigheden, dan dat de weggekaapte medewerker het in een nieuwe werkomgeving net zo goed gaat doen als hij gedaan heeft.
Kortom, schaam je niet als je al jarenlang bij dezelfde baas werkt en je goed voelt. Er is niets mis met je, je zit gewoon lekker in je vel, goed op je plaats en er is geen enkele reden om je ongerust te maken over de toekomst, of over je persoonlijkheid! Blijf zitten waar je zit en presteer!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten