Leo Adriaenssen - Staatsvormend geweld

Deze studie (ik vind boek niet de juiste term) heb ik niet letter voor letter gelezen. Te wetenschappelijk om lekker doorheen te lezen, maar goed, dat is ook nodig als je een dissertatie schrijft.
In dit boek, dat nogal wat stof deed opwaaien door de stelling dat de Vader des Vaderlands en zijn zonen genocide op hun naam hebben staan, is veel aandacht voor Tilburg. Leo is al vele jaren een regelmatig terugkerende gast in de studiezaal van het Regionaal Archief Tilburg en andere archiefdiensten in Brabant. Dat kwam in eerste instantie door zijn niet aflatend genealogische onderzoek naar zijn vele Brabantse kwartieren die hij in een stroom artikelen in de Brabantse Leeuw het licht liet zien. Al dat onderzoek leverde natuurlijk ook materiaal op wat hem in dit onderzoek van pas kwam. Het bronnenmateriaal is dan ook heel rijk. Ik heb er wel eens vaker over geklaagd dat veel studenten zich blijven beperken tot de bekende grote plaatsen en archieven, terwijl het Tilburgse archief ook heel rijk is aan bronnen die een dissertatie succesvol kunnen laten zijn. Dit soort van gedegen bronnenonderzoek is echter niet in een paar jaar te verzamelen.

Het was daarom op onderdelen heel goed om te lezen. Het verschaft inzicht in de situatie hier ter stede en het geeft inzicht in de rijkdom van de archiefbronnen. Altijd handig als je zelf dergelijk onderzoek wilt doen: je weet in welke archieven. bestanddelen je moet zijn om je informatie te halen.

Bijkomend voordeel voor mij zijn de verschillende verwijzingen naar Udenhout in deze turbulente periode uit de geschiedenis. Dat wijst weer de weg naar andere bronnen over dit dorp.

Het boek leest deels heel makkelijk en is boeiend. Maar het is een dissertatie en daarmee moeten er ook allerlei literatuuroverzichten in staan die niet altijd mijn interesse hebben. Dat leest wel lekker snel door natuurlijk. Dit boek geeft een mooi gedetailleerd beeld van de impact van de 80-jarige oorlog voor het gewest Brabant, met de nadruk op Midden-Brabant. Wie geïnteresseerd is in de geschiedenis van deze streek moet dit boek gelezen hebben.

Worstenbroodjes maken

Was het de blogpost op kletskoppen en zwarte inkt of een autonome gedachte? Dat laatste komt volgens mij niet meer zo vaak voor met het informatiebombardement dat dagelijks op mij afkomt. Doet er ook eigenlijk niet toe. Ik wilde voor de kerst zelf worstenbroodjes maken. Herinneringen aan vroegere tijden, toen we na thuiskomst uit de nachtmis eerst altijd een stuk biefstuk aten. Later kwamen daar ook worstenbroodjes bij. Echte wel te verstaan, van de slager. Aangezien mijn opa een slager was, nam mijn vader geen genoegen met tweederangs vlees, ook niet in de worstenbroodjes. Vandaar ook de biefstukjes.

Goed, dat heeft ongetwijfeld in mijn hoofd gespeeld toen dit verlangen in mij opkwam. Niet dat ik een enorme kok of bakker ben, maar eigen brood maken (in de broodbakmachine, dat wel) heb ik ook een hele tijd volgehouden, maar nu staat het masjien in de garage na de zoveelste sanering van apparaten in de keuken. Dat doe ik dus niet meer. Alternatief: worstenbrood maken!

Het recept kwam van internet, allicht! Het behoeft wel wat aanpassing want ze zijn behoorlijk gekruid, daar houd ik persoonlijk wel van, maar niet iedereen is daar even dol op.

Ingrediënten:
1 pak koopmans wit broodmix
50 gram echte boter
300 ml handwarm water
1 kg gehakt (1/2 kg half-om-half en 1/2 kg runder)
20 gram gehaktkruiden (hiermee kun je de smaak doseren)
1 theelepel gemalen nootmuskaat
1 mespuntje foelie
2 eieren

Foelie hadden we niet in huis, dus dat zit niet in mijn worstenbroodjes. Volgende keer beter.

Het deeg maak je met de broodmix en het water en de boter. Toen bleek dat onze mixer toe was aan vervanging. Merkwaardige geluiden en een geur die aan doorbranden deed denken maakten dat ik met mijn handen aan de slag moest. Dat ging eigenlijk fantastisch goed! Het deeg zag er goed uit, misschien de volgende keer nog wat langer kneden.

Het deeg laten rijzen en ondertussen de overige ingrediënten met het gehakt mengen. Daarvan kun je ongeveer 25 worstjes maken. Ik maakte er 24: ordelijk 8 rijen van 3 op de plank.

Daarna het deeg uitrollen met de deegroller (kwam die ook weer eens van pas) tot een dikte van ongeveer 3 mm. Dan de worstjes er op leggen en een beetje kijken hoe je het deeg uitsnijdt. In het recept staat 10 cm breed, maar ik deed dat op het oog... stuk voor stuk. Het uitrollen van al het deeg kon niet omdat ik daar niet genoeg ruimte voor had op het aanrecht.
Dan het deeg een beetje oprekken en om het worstje leggen, dichtdrukken, zijkanten ook, beetje rollen en nog eens kijken of alles goed dicht zit. Dat is wel belangrijk omdat dan het broodje dicht blijft na het bakken in de oven. Ik had nut van dit instructiefilmpje:

Nou dat doe je dan voor elk worstje et voila! De oven in met die handel. O ja, nog even bestrijken met wat geklopt ei, dat kun je overhouden van die 2 eieren die in het gehakt gaan.
Onze combi-oven had niet genoeg aan 10 minuten op 225 graden. Het werden 18 minuten om een mooie donkere tint te krijgen. Dat hangt dus af van je eigen instrumentarium. Daar kun je moeilijk iets van zeggen.

Resultaat: heerlijke worstenbroodjes! (foto met telefoon genomen)

Doekoe pasen

Er zijn reclame's die kunnen niet beter. Dit is er eentje van. Wat een geweldige vondst om de straattaal te gebruiken bij twee dames op leeftijd. Ik kan me nog goed herinneren dat onze kinderen het geweldig vonden toen ze deze reclame zagen en vooral hoorden.

Een klassieker die helaas snel van het beeldscherm verdween. Geen idee waarom. Klasse reclame. Durf en helemaal van deze euh die tijd.



Ondertiteling:
Dus check: Ik zit in me waggie.
50 Cent pompt uit mijn speaker.
Je weet toch ... gewoon chill!
Dus ik boek die bak vet hard toch,
komt die scotoe met z’n neppe patta’s.
Zegt die copper tegen me dat ik hier niet zo hard mag boeken.
En dat ik hem doekoe moet pasen.
Ik zeg: Hé! Te moeilijk,
ben je bitch niet!

Zo'n tekst is goud waard.

Winter 2009

Deze week, ironisch genoeg de week van het Kopenhagengedoe, kwam er een ongenadige hoeveelheid sneeuw op ons dak vallen. Dat heb ik al jaren niet meer meegemaakt. Hoewel mijn geheugen ten aanzien van het weer me danig in de steek laat kan ik me nog de winter van 1978-1979 herinneren waarin een grote hoeveelheid sneeuw viel. Maar vanmiddag lag er op de tafel in onze tuin een laag sneeuw van 28 cm. Dat is behoorlijk wat.

Ik ben een liefhebber van sneeuw. Het landschap ziet er sprookjesachtig uit, ongelijkheden verdwijnen, de natuur krijgt een mooie jas aan. Een isolerende laag.
Sneeuw heeft iets magisch. Sneeuw in december is niet gebruikelijk, zeggen de cijfers. Maar deze week is dat dan behoorlijk gelogenstraft. Een witte kerst is nauwelijks meer te vermijden. Dat is ook weer jaren gelden. 28 [hier stond eerst 18, maar dat is gecorrigeerd na de reactie van JeePee] jaar zelfs als ik weerman en collega Jean-Paul Korst mag geloven.

Dus een blogpost is op z'n plaats. Ode aan de sneeuw.

Foto gekozen in online guide Schmap

Al meer dan een jaar heb ik een pro-account op Flickr. Enkele weken geleden ontving ik een e-mail waarin mij werd verteld dat een foto uit mijn photostream was gekozen om te worden gebruikt op de website van een online guide over Triëst. Schmap is de naam van deze online service. Ik had er nog nooit van gehoord.

Zij hebben online guides van verschillende toeristische steden. Eenmaal op mijn photostream aanbeland zijn er nog twee foto's van Verona ook gekozen in de eerste selectie.

Niet dat ik me nu ineens een fotograaf ga noemen hoor, want dat ben ik in de verste verte niet. Het is wel leuk om te zien dat het online beschikbaar stellen van je fotomateriaal tot dergelijke dingen kan leiden.

Delen werkt. Ik ben benieuwd of mijn photostream nu nog meer bezoek gaat krijgen.

Link naar de pagina met mijn foto van Harry's bar in Triëst.

Flairck - acoustisch genot

Enkele weken geleden kwam ik terecht via een verwijzing vanuit de Archief 2.0 community op de website nostalgie.net.
In de lijst met "historische video's stond ook een item over Flairck. Ik weet nog heel goed dat deze band nieuw was en hun muziek sprak me meteen aan. De combinatie van acoustische instrumenten, wat een klassieke klank had in het elektrische tijdperk waarin ik opgroeide, en snelle moderne muziek deed me wat. Misschien omdat ik al de liefde voor de dwarsfluit had opgepakt. De folky klanken hebben ook altijd een aparte plek in mijn hart gehad. Dus het is hinken op allerlei gedachten.

Wat me steeds weer verbaast, en dat al sinds 1979 dus, is dat ik nooit aan die drang heb toegegeven. Nooit een lp of cd gekocht, nooit een optreden bijgewoond en zelfs nooit een track gedownload. En steeds wanneer ik het hoor, ben ik geïntrigeerd.
Ik moet er toch eens werk van maken, hoewel het Flairck van nu niet meer het Flairck van toen is.

Sommige dingen brengen me blijkbaar niet (genoeg) in beweging. Ik heb er nu tenminste een blogpost van gemaakt.

De opname hieronder komt uit het programma Voor de Vuist Weg van Willem Duys. Daar keken mijn ouders toen steevast naar en aangezien er maar 1 TV in huis was, en geen enkele computer, keek ik mee. :-)

10 jaar niet roken

Ben ik zomaar een fantastisch jubileum vergeten! Op 1 december 1999, omdat we de vervelende 1-1-2000 wilden vermijden, stopten Lian en ik met roken. Dat is dus inmiddels 10 jaar geleden. Reden voor een kleine blogpost dunkt me.

Die 10 jaar heeft het me nauwelijks moeite gekost om niet te roken. En het was zeker niet de eerste keer dat we probeerden te stoppen. De meesten die dat geprobeerd hebben zullen er over mee kunnen praten: eens een roker, altijd een roker. Desondanks is dit nooit een opgave geweest. Vreemd maar waar.

Tijdens het afdelingsuitstapje in november 2008 heb ik nog wel een keer aan een waterpijp gelurkt. Met appeltabak geloof ik. Bellen blazen terwijl je rookt. Dat was wel leuk, maar het roken trekt me niet meer.
Zoals eerder al verteld rookte ik Samson shag en later Winner. Dat was lichter en werd dan ook door velen beschouwd als niet-roken. Toen de financiën het toelieten kwam er Marlboro op tafel, light natuurlijk. Dit alles in een tijd dat roken al behoorlijk duurder werd, maar nog stukken goedkoper was dan heden ten dage.

Nu 10 jaar rookvrij. Ik ben nog steeds blij dat we die stap toen hebben kunnen zetten. Te meer als ik collega's en vrienden die door zijn blijven paffen zie staan blauwbekken voor hun nicotinefix.
Get smart!

Camel - Snowgoose

In een tijd dat reclame nog geen schande was en roken wijd verbreid stamt dit prachtige stuk muziek. Een nummer dat me al die jaren nooit helemaal los heeft gelaten. Hoewel ik de LP al heel lang geleden van de hand deed heeft de mp3 me weer in touch gebracht met dit lekkere nummer. Prachtig hoe instrumenten die me al sinds jaar en dag fascineren in dit nummer te horen zijn: dwarsfluit en fagot.



Dit was de hoes die direct afgeleid was van de verpakking van Camel sigaretten. Wie kent ze nog, deze sigaretten. Uit de tijd dat je ook nog cigaretten mocht schrijven. Mijn vader rookte ze bij de vleet en ik heb er veel gehaald bij de sigarettenwinkel in de straat. Camel dus.
Zelf was ik van de shag, Samson wel te verstaan. Lekker shaggies draaien en delen natuurlijk. Ik hield van strakke shaggies, niet van die floddersigaretten waar je om de haverklap een stuk tabak uit je mond moest plukken. Het pakje stak uit het borstzakje van het spijkerjasje. Sommige beelden gaan nooit meer uit je hoofd. :)

Sneltekenen - portret van Ian Anderson

Youtube is een mère a boire op allerlei gebied. Het scoort hoog op de schaal van onbenulligheden, maar evengoed vind je er pareltjes terug uit vervlogen tijden.

Mijn favoriete band is Jethro Tull. Voor mensen die mij kennen is dat geen verrassing. Ik vond onlangs op Youtube dit filmpje dat laat zien hoe iemand een portret van Ian Anderson (geboren 1947), de voorman van Jethro Tull, met houtskool tekent. Het is een combinatie van de oude Anderson (terwijl hij toen natuurlijk jonger was!) en op het moment van tekenen in 2008, behoorlijk op leeftijd.

De muziek, met dwarsfluit, het handelsmerk van Ian Anderson, is van de tekenaar zelf en een vriend van hem. Het filmpje zit goed in elkaar. Het resultaat is vanzelfsprekend de moeite waard! Het won een prijs.

Computergeschiedenis

De afgelopen tijd is er veel te doen binnen Archief 2.0 over het bewaren van websites en communitysites. Naast de dappere pogingen van Ingmar Koch om de Archief 2.0 communitysite te backuppen is er nog het enorme project van Jacques Mattheij die bezig is met het redden van miljoenen websites van Geocities nadat Yahoo daar de stekker uit heeft getrokken.
Op 7 december wijden de archief 2.0 mensen daar een speel- en deelsessie aan.

Dat gaat mijn pet te boven hoewel de problematiek me natuurlijk wel degelijk aanspreekt. Het is één van de grote uitdagingen van de toekomst voor archieven en andere documentaire instellingen.

Hoewel emulatie tegenwoordig een knappe oplossing biedt is the real thing natuurlijk toch beter :-). Misschien minder praktisch, maar wel mooi!

Afgelopen week kwam ik langs de website van SCEN: Stichting Computer Erfgoed Nederland. De website biedt links naar allerlei collecties van musea, universiteiten en particulieren. Hier kun je je hart ophalen aan de relicten van het computertijdperk, toen de wereld nog overzichtelijk was voor wat betreft het digitale element. Niet alleen de data moet bewaard blijven (heel erg belangrijk!), maar de machines, apparaten en software horen daar ook bij.

Een voorbeeld daarvan is het BONAMI spelcomputer museum. Dat zou ik wel eens willen bezoeken en kijken of ik nog een oud arcade game kan spelen.



Als ik dat zie denk ik terug aan de tentoonstelling Game On die wij in Tilburg bezochten en waar je ook allerlei oude en nieuwe games kon spelen. Ik heb daar nog geponged met mijn zoon Ben. Dat spel was ergens in de zeventiger jaren mijn eerste kennismaking met de digitale wereld, tijdens een kerstvakantie bij mijn vriend Pieter die het te leen had.

Voor een leuke digitale online tentoonstelling kun je ook kijken naar Expo.
Wat is er toch al veel gebeurd op computergebied. Fun!

#23 Evalueer wat je in de afgelopen tijd hebt geleerd #23ad

Het laatste ding.

Heel gek om een cursus te doorlopen die je zelf mee op hebt gezet en deels herschreven. En daar dan nog iets van vinden ook. Er heeft al een inhoudelijke evaluatie plaatsgevonden en er zijn 2 dingen aangepast. Dat is wel de kracht van deze formule: directe feedback en flexibiliteit.

Wat heb ik er van geleerd? Dat deze "dingen" niet makkelijk te doorlopen zijn. De meeste deelnemers hebben aanmoedigingen en stimulans nodig om het vol te houden. De redenen daarvoor zijn divers.
Sommige deelnemers vinden het zo leuk dat ze zich in dingen "verliezen" en daardoor veel te lang blijven hangen. Dan loop je in no time ernstig achter en dat is weer moeilijk in te halen. Anderen blijven echt hangen in een vroeg ding, b.v. bloggen. Die komen domweg niet meer verder. Weer anderen hebben er moeite mee om dit als werk te beschouwen. Die beginnen trouw in de eigen tijd totdat ze dat opbreekt. En zo zijn er nog wel wat redenen te noemen.

Belangrijkste les: voordat het 2.0 denken zich nestelt in de deelnemers zijn praktische toepassingen belangrijk. Zolang het theorie blijft is het niet doorleefd genoeg en vergeet je snel de mogelijkheden die behoorlijk wat van deze dingen hebben in de dagelijkse praktijk. In de drie archiefdiensten waar deze cursus nu gevolgd is, zie je daarvan gelukkig wel voorbeelden. Bij alledrie zijn er projecten gestart die het directe gevolg zijn van deze 23 Archiefdingen.
Alleen al daarom kun je het resultaat een succes noemen en vooral ook zichtbaar maken. Heel belangrijk voor het uitdragen van de 2.0-gedachte.

Persoonlijk ben ik daarom tevreden over de opbrengst van deze cursus. Het stimuleren van het gebruik van nieuwe technieken en vooral het samenwerken binnen en buiten je dienst moet wel blijven gebeuren. De waan van de dag is een hardnekkig monster dat te vuur en te zwaard bestreden moet worden.

Deze 23 Archiefdingen hebben wel mijn scepsis vergroot over de brede implementatie van 2.0 binnen archiefdiensten. Dat klinkt als een negatieve conclusie, maar ik wil het vooral zien als een voortdurende waarschuwing, een wake-up call. We zijn er nog lang niet en we zullen er nooit helemaal komen. Maar we mogen niet opgeven.

Er is nu bij het Regionaal Archief Tilburg in ieder geval een groep mensen die mee kunnen denken over Archief 2.0. Dat is pure winst.

Ik heb zin in de afsluiting!

Ken je eigen sterfdatum

Soms kom je dingen tegen die de wenkbrauwen omhoog brengen. Dat is het geval met de website www.sterfdatum.nl.

Daar kun je je gegevens invullen en dan zie je een rouwadvertentie met jouw naam en je geprognostiseerde sterfdatum.

Luguber? Ik dacht het wel. Ik ben niet zo huiverig voor dat soort dingen, maar het is toch wel dicht bij het randje. En wat me dan het meeste verbaast: hoeveel mensen hebben deze exercitie al gedaan... Hele volksstammen! Je kunt op deze site kijken wie op welke maand van welk jaar gaat overlijden. Tot en met 2088 aan toe.

Bizar. Het zal niemand verbazen dat je banners van begraafverzekeringen hier tegenkomt. Zou iemand hier een lekkere boterham aan verdienen?
Voor genealogen is dit natuurlijk een paradijs. Van alle levende familieleden kun je op voorhand de databasegegevens completeren.

PS. Ter geruststelling: koningin Beatrix zou op 10 januari 2009 hebben moeten overlijden volgens de website. Dat is bij mijn weten niet gebeurd. :)

Streetview in Udenhout

Vandaag las ik via diverse kanalen dat Tilburg in Google Earth voortaan ook in streetview te zien was. Altijd leuk natuurlijk om even de eigen straat en werkplek te bekijken. Want Udenhout (en Berkel-Enschot) dat is ook Tilburg en Google weet dat blijkbaar :).
Na in Google Earth gekeken te hebben bleek al snel dat heel Brabant onder streetview is gelegd. Geweldige hoop werk.
Helaas bleek de opname-automobiel onze straat niet meegenomen te hebben. De oorzaak was duidelijk: de ingang van de straat lag open! En hoewel wij via een omweg door het mulle zand toch bij ons huis konden komen, vond de streetviewcar van Google dat blijkbaar niet wenselijk. Dus geen opname van ons huis! Tis sunt.

Dan maar op zoek naar het archief. Dat stond er prachtig op en mijn auto bewijst dat ik toen hard aan het werk was.

De komende tijd zal ik wat vaker met Google Earth aan de slag gaan om eens wat wijken van Tilburg waar herinneringen liggen en andere die ik nog helemaal niet ken te gaan bekijken.

Opgeklopte melk

De reclames van Kanis (van Houts) en Gunnink (de Ket) koffie bekoorden mij zeer. Een heerlijke tegenstelling aan tafel, de moderne met de tijd meegaande Gunnink en de behoudende (daar doen wij dus niet aan mee) Kanis. Een seconde of 30 met spitsvondigheden waar ik elke keer tenminste om moest glimlachen. De leukste van de serie van 7 (allemaal op YouTube, zou je daar ook voor moeten betalen?) is die over de cappuccino = opgeklopte melk. Het totale humor zit in de laatste 4 seconden.
Gunnink: "'T is een goed idee. Dat wel."
Gunnink: "'T is mijn idee."
Kanis: "Tis jouw idee, maar ik heb het bedacht."
Ik moest er onbedaarlijk om lachen, die laatste zin.
De onwrikbare Kanis (doe jij nou maar gewoon Gunnink, dan doen wij al gek genoeg) die telkens nergens van moest weten maar wel met de eer wilde strijken.



Onze kinderen waren meesters in het feilloos herhalen van die tekst. Het meest bijzondere moment was een keer op vakantie in Sinalunga in Toscane, toen we aan het eten waren in het restaurant op de agriturismo boerderij daar en ze keer op keer die reclame naspeelden, tot groot plezier van ons allemaal. Aan de overige gasten hebben we maar niks gevraagd.
Mooie herinnering.

Youtube parels - Jethro Tull in 1969

Netvibes is niet alleen geweldig om RSS feeds met informatie enigszins overzichtelijk te presenteren. De widget om films van Youtube te tonen heeft mij al heel wat leuke dingen opgeleverd.
Mijn favoriete muziekgroep dateert van heel wat jaren geleden, toen een videofilm nog niet bestond en camera's gewoon foto's maakten. Als er dan opnamen uit 1969 online komen van een televiesieuitzending waarin de enthousiaste en jonge groep muzikanten te zien is, dan maakt mij dat heel erg blij. En zoiets komt gewoon "vanzelf" binnen. Fantastisch!

Het zijn vanzelfsprekend unieke opnames, een beetje in de vorm van een documentaire, maar dat stelt niet al te veel voor.
Meest opmerkelijke moment: een dwarsfluitsamenspel tussen Ian Anderson en Martin Barre als intro op Bourrée. (deel 2) Mooier wordt het maar zelden in het leven.



deel 2
deel 3

Archief 2.0 - de knop moet om

Archief 2.0 gaat over een mentaliteitsverandering. That's the hard part. Vooral omdat volgens mij veel mensen nog steeds teveel in de tools en de slimme techniek geloven. Maar het gaat er uiteindelijk om wat je er mee kunt doen. In je werk. Bij een archiefdienst. Daarom heet het ook Archief 2.0.

Zelf blijf ik ook nog steeds leren op dit vlak. Ik schiet nog te makkelijk in de oude modus van papier en fysiek. Niet dat dat helemaal overboord moet of gaat, maar het mag niet meer leidend zijn.
Grootste probleem daarbij blijft de papieren werkelijkheid van archieven te vertalen, iedere keer opnieuw, naar een digitale toekomst. Want we werken nog elke dag met papier, met bezoekers en daar vindt nog steeds de meest directe interactie plaats. De online interactie is voor het allergrootste deel indirect, in die zin dat het om e-mails gaat die beantwoord worden en waarop acties volgen en correcties. Gelukkig is de eerste chatpilot van start gegaan.

De waan van de dag kan je laten vergeten dat er een hele wereld om de studiezaal heen hangt, die veel dynamischer is, ontzettend hard beweegt in allerlei richtingen en waar heel veel potentie zit. Potentie waar archieven door de aard van de informatie die ze bewaren heel veel uit kunnen halen. Dan moet er wel gedigitaliseerd gaan worden. In ding #21 is gebleken tot wat voor moois dat kan leiden.

Maar eerst moet die knop om, bij de huidige medewerkers en de toekomstige medewerkers. Daar is nog veel geduld en volharding voor nodig.

En geen ruimte voor al die nodeloze ideakillers... Dat weten we nou wel.

Kleine geschiedenis van Nederland - De tijd van Romeinen en Germanen

Deel 2 van deze serie gaat over de tijd dat de Romeinen in onze regio binnendrongen. Aanvankelijk met tegenzin, later als onderdeel van de grote uitbreiding in noordelijke richting, die na grote tegenslagen in het gebied tussen Rijn en Elbe resulteerde in een verdeling van het huidige Nederland in een deel beneden de Rijn dat onderdeel werd van het Romeinse rijk en een deel ten noorden van de Rijn dat onafhankelijk bleef, maar wel onder sterke invloed van de Romeinse cultuur kwam te staan door handel en verdragen.

Altijd leuk om de Friezen, de Cananefaten en de Bataven (of Batavieren) weer eens voorbij te zien komen. Interessant om te lezen dat er toch al verbazend veel van de Romeinse tijd terug is gevonden in de grond door allerlei archeologisch onderzoek. Het blijft me fascineren dat de Romeinen hier echt aanwezig zijn geweest, dit deel van Nederland tot hun rijk rekende en er dan ook over geschreven hebben. De meeste verhalen moeten met wat zout genuttigd worden, maar het is dan toch opgeschreven en daarmee eindigt officieel de prehistorie. Na de Romeinen komt de prehistorie weer een tijdlang terug omdat er in dit land Germaanse stammen komen wonen die niets aan het papier toevertrouwden, totdat Karel de Grote en zijn Franken het heft in handen krijgen.

Grappig detail (volksaard?): Nederland is het enige land dat geen standbeeld heeft staan van een opstandige Germaanse held. De Belgen hebben Ambiorix in Tongeren, de Fransen Vercingetorix in Alesia en de Duitsers Arminius bij Detmold. Onze "held" Julius Civilis, leider van de Bataafse opstand in 69, is die eer niet ten deel gevallen.

Het Romeinse Rijk spreekt nog steeds tot de verbeelding. Omdat dit een uithoek van het rijk was en bleef, na de mislukte uitbreiding tot aan de Elbe, verviel het na de ineenstorting van het Imperium Romanum weer tot Germaans gebied. Volgens het boek is dat de reden geweest dat er hier Nederlands wordt gesproken en dat we niet een Romaanse taal spreken. De taalgrens ligt in België, dat weten we allemaal, en is in de loop van de tijd naar het noorden opgeschoven onder invloed van de Fransen. Desondanks is dit hoekje van Europa altijd anders gebleven, klein, beetje rommelig, met vele belangen en in trek bij vele volkeren.

Het Nederlands als bindende factor. Laat dat nou de les van dit boek zijn.

#21 Footnote, een sociaal archiefnetwerk

Ik gebruik Footnote al enkele jaren in presentaties om te laten zien hoe het ook kan. Helemaal vanuit de gebruiker opgezet en niet vanuit een archiefdienst sluit het goed aan bij wat een gebruiker verwacht. Dat moet ook wel want Footnote is niet gratis en waarom zou je betalen voor een product dat niet goed is?

Wij hier in Nederland kunnen dat soort van principes makkelijk laten varen en ons bezighouden met wat wij als archiefdienst graag zouden willen. Daar zijn we dan ook heel goed in. Liefst ook allemaal iets anders.
De vraag is: zitten onze klanten wel op onze verzinsels te wachten.

Allerlei technische mogelijkheden die ik graag zou willen hebben in de website (mag je dat nog wel zo noemen?) van het Regionaal Archief Tilburg zitten in Footnote: de bezoeker mag uploaden, taggen, beschrijven, documenten linken (user genereated links), links beoordelen van anderen, je eigen tijdlijn maken, documenten annoteren en transcriberen, het houdt niet op!

Footnote heeft ook als voordeel dat je aan een webbouwer kunt laten zien dat het kan, dat het mogelijk is, dat ze je niet met een kluitje in het riet kunnen sturen of net doen of ze iets heel moeilijks moeten uitvinden.

Voor deze oefening heb ik een foto geuploaded van mijn oma en haar broer bij Sinterklaas. Annotaties gemaakt, waarbij je een selectie kunt maken en die annoteren. Voor mij werkte de interface heel erg gebruikersvriendelijk, heel eenvoudig te bedienen en het is duidelijk wat je kunt doen. Nog een zoekactie gedaan op Udenhout en een mooi document gevonden over een neergestort vliegtuig bij Udenhout en het relaas van de enige overlevende vliegenier.

Nog een prachtige feature van Footnote is de directe feedback als je een zoekactie hebt gedaan met instructies en een instructievideo. Dus niet klikken en op zoek naar passende hulppagina, maar direct in een pop-up. Prima service.

Ik ben en blijf enthousiast over Footnote. Het blijft een goed voorbeeld van web 2.0 techniek die werkt. Ik heb eerlijk gezegd geen idee of het netwerkdeel goed uit de verf komt, daarvoor heb ik me er niet genoeg in verdiept. Wie weet komt dat nog.

Het is een voorbeeld voor archiefdiensten in Nederland hoe je kunt samenwerken met elkaar. Want dit kan natuurlijk ook zonder marktpartij die het financieel makkelijker maakt. Enkele diensten zouden het voortouw moeten nemen en de samenwerking starten en op touw zetten op een manier die het voor andere archiefdiensten mogelijk maakt om zo in te stappen.

Dromen mag toch?

Klaas Hendriks - Geloven in een God die niet bestaat

Lian heeft afgelopen jaar een presentatie van Klaas Hendrikse bijgewoond en was enthousiast over zijn verhaal. Het is dan ook heel erg verwonderlijk dat een dominee (voor iemand met een katholieke achtergrond toch een persoon met over het algemeen een strengere geloofsleer) niet in God gelooft. Een atheïstische dominee, hmm.

Het is dan ook niet vreemd dat zijn boek op onze boekenplanken terecht kwam. Dit boek heb ik meegenomen op vakantie, maar ik kwam er pas aan toe naderhand.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het boek viel me tegen. Misschien had ik op basis van de achtergrondinformatie veel te hoge verwachtingen, dat kan ik nu niet meer beoordelen.

Hoewel zijn gedachtegang behoorlijk goed te volgen is, vooral voor iemand die al langer niet meer gelooft in de Almachtige, komt voor mijn gevoel het verhaal niet goed over het voetlicht. De redenatie is een beetje knullig, de schrijfstijl is niet zo best. Blijft de boodschap over. Ik sta achter de boodschap, laat dat duidelijk zijn.

Maar al lezende kreeg ik toch het gevoel dat deze dominee het nog niet allemaal achter zich heeft gelaten. De predestinatie ligt nog dicht aan de oppervlakte. Zijn opvatting dat God met mensen reist en zonder mensen niet bestaat maar toch waargenomen kan worden in allerlei belevenissen en gebeurtenissen door iedereen op een eigen manier, dat is op zich niet zo nieuw. Zijn bewijsvoering vanuit de bijbel komt op mij niet erg "wetenschappelijk" over, maar komt opnieuw neer op een interpretatie van woorden die vertaald zijn uit een oude taal. Altijd lastige materie.

Wat vooral nieuw is, voor mij dan en dat maakt dit boek ook wel spannend, is dat iemand die niet in God gelooft toch nog actief is als dominee en daarmee blijkbaar ruimte heeft gevonden binnen de bestaande geloofspraktijk van de protestantse kerk. Dat vind ik bijzonder. Niet alleen dat zoiets bestaat maar eveneens dat iemand er voor kiest om deel uit te blijven maken van een kerk waar hij eigenlijk niet meer in gelooft. En toch ook van een organisatie waar hij niet meer in gelooft.

De Islamieten kijken er weer heel anders tegenaan. Voor hen is hij een Soefie!

Kleine geschiedenis van Nederland - De tijd van steden en staten 1000-1500

Het tweede deel dat ik in deze serie echt helemaal gelezen heb. Het is een leuk nachtkastboekje, en soms als voor ik naar bed ga lees ik een aantal bladzijden. Soms ook als in in bad lig. Lekker wat geschiedenis tot me nemen. Ik heb het allemaal al een keer geleerd, ook al is dat vele tientallen jaren geleden inmiddels.

Natuurlijk zijn er nieuwe inzichten en nieuwe bronnen. Altijd leuk om daar weer kennis van te nemen. Voor de rest gewoon een manier om die geschiedenis, die toch niet tot de dagelijkse kost behoord, wakker en levend te houden in mijn gedachten. Het komt me ook van pas bij mijn onderzoek naar de Udenhoutse middeleeuwse geschiedenis. Die gaat weliswaar niet terug tot het jaar duizend, maar begint toch wel goed gedocumenteerd te worden in de tweede helft van de 14de eeuw. Context is daarbij altijd welkom.

Een leesbaar boek, onderhoudend, mooi geïllustreerd en je kunt het in brokstukken lezen. Voor een matig regelmatig lezer als ik ben, is dat buitengewoon handig.

Familiediner 2009

Zaterdag 17 oktober vond het 5de familiediner plaats. Het eerste lustrum van een leuke traditie. Plaats van handeling was dit keer ons huis in Udenhout. Het principe is simpel. Het gezin waar we samenkomen zorgt voor het hoofdgerecht. Dat is meestal het meeste werk en kost meer voorbereiding. Volgens een vast schema zorgt een ander gezin voor het voorgerecht en het nagerecht. Aangezien we met ons drieën thuis waren komt dat goed uit.
Roelof en Janneke hadden een verrassing voor ons allemaal door hun huwelijk in 2010 aan te kondigen. Een feestje in het verschiet dus!

Het gezin van mijn zus zorgde dit keer voor het voorgerecht. Dat bestond uit een soep met wat room en twee soorten crostini's. De ene besmeerd met groene pesto en belegd met een tomaat en mozzarella en basilicum, de andere met rode pesto, spinazie en wat Parmezaanse kaas.
Op het filmfragment hoor je Debbie het voorgerecht toelichten.

Wij hadden de taak om voor het hoofdgerecht te zorgen. Dat bestond uit aardappelcake, krokante gemarineerde kipreepjes, geroerbakte gemarineerde pangafilet, Griekse salade, gehaktspies met Turkse yoghurtsaus en peultjes.

Het gezin van mijn overleden broer zorgde dit keer voor het toetje. Dat bestond uit een tompouce met frambozen.

Het leukste van zo'n dag is dat we een keer met z'n allen bij elkaar zijn. Het is niet altijd makkelijk, zelfs niet één keer per jaar, en dit keer moesten Martijn en Jonneke met hun pasgeboren zoon Thomas het festijn missen. Desondanks was het gezellig en is er volop gekletst en gelachen.

Volgend jaar zijn we te gast in Helmond. Dan zijn wij verantwoordelijk voor het nagerecht. We hebben er nu al zin in!

Er staan vier filmpjes van de diverse gerechten op Youtube.
De foto's van het familiediner staan op Flickr

#20 Muziek online beluisteren in een sociaal netwerk #23ad

Online muziek ontdekte ik omdat ik geen radio op mijn bureau heb staan. En af en toe een muziekje bij wat geestdodend werk kan verlichtend werken. Online radio is er genoeg te vinden, hoewel ik dan wel bij de bekende zenders terecht kwam. Op muzikaal gebied ben ik geen ondernemend type.

Ik ben in oktober 2007 begonnen met Last.fm. Wat een geweldige service. Je meldt je aan en kunt luisteren naar de muziek van je keuze en muziek die daar op leek. Dat laatste was soms wel een heel rekbaar begrip, maar goed, het was net of je naar een radio luisterde. Ik heb de client ook geïnstalleerd op mijn laptop waardoor de muziek die ik daar afspeelde ook werd opgenomen in mijn playlists die ik door widgets weer terug kon laten komen op mijn weblog.
Het is vooral de achtergrondinformatie over bands die indruk op mij maakte. Ik vroeg me al af hoe zoiets gratis kon blijven met een mooie interface en zo ontzettend veel informatie online. Helaas ging dat sprookje over.
Het sociale aspect heeft me ook hier, net als bij Librarything, niet kunnen bekoren. Als ik moet kiezen tussen vrijetijdsbesteding, dan komen er toch hele andere dingen bovendrijven. Natuurlijk ben ik wel eens gaan grasduinen op zoek naar collegafans en me aangesloten bij een groep. Maar veel verder ging het niet. Dit alles laat onverlet dat last.fm een prachtige service is en als je er echt veel gebruik van maakt dan is die 3 euro per maand natuurlijk geen drempel.

Vandaag ben ik aan de slag gegaan met Blip.fm, maar dat haalt het vooralsnog niet in vergelijking met Last.fm.
Hoewel muziek prachtig is en spannend en een ontdekkingsreis besteed ik er bedroevend weinig tijd aan. De enige keer dat ik me echt laat verrassen is bij mijn jaarlijkse bezoek aan het North Sea Jazz festival. Daar hoor ik alleen maar nieuwe muziek.

Desondanks hoorde ik vandaag via Anton Schuttelaars een prachtig stuk koorzang, dus wie weet is blip.fm wel een redelijk alternatief om met nieuwe muziek in aanraking te komen.

Helaas ben ik behoorlijk eenkennig en heb mijn favorieten al lang geleden gekozen. Ik heb er zelfs volledig achterhaalde webpagina's aan gewijd.

Tot slot: kunnen archieven hier iets mee?
Dat vind ik een lastige vraag. Als je een muziekcollectie van formaat hebt, dan is dit misschien een kanaal om een heel ander publiek te bereiken. Van de andere kant, het is muziek en dus waarschijnlijk al elders openbaar gemaakt. Wat te denken van de copyrights op muziek? Het is moeilijk om hier wat zinnigs over te zeggen.
Misschien als je een hele speciale muziekcollectie hebt, bladmuziek, oude muziek, die niet toegankelijk is, of maar voor een select publiek te bereiken, mogelijk biedt iets dergelijks dan kansen.
Maar als je het op Youtube zet, dan kun je het ook publiek maken.

Ik ben benieuwd naar de opvattingen van anderen hierover.

[plaatje]

#19 Genealogie 2.0 #23ad

Ik begon met mijn stamboomonderzoek in de tijd dat ik werkeloos was, na mijn studie aan het Mollerinstituut. Als gediplomeerd leraar geschiedenis/aardrijkskunde was er niet zoveel werk en bovendien wachtte mij nog de dienstplicht. Ja, zo lang is dat al geleden!

Ik ging dienst weigeren en die procedure kostte wat tijd, vervolgens moest ik na mijn erkenning werk gaan zoeken: vervangende dienstplicht. Dat lukte bij de Universiteitsbibliotheek in Utrecht. Geweldige tijd gehad daar.
De tijd tussen het einde van mijn studie het begin van mijn arbeidzame leven, voornamelijk in 1986, ben ik dus begonnen met mijn familiegeschiedenis. Ik was toen een jonge genealoog. Mijn mede-genealogen waren over het algemeen een stukkie ouder.
Internet was nog een utopie en het eerste deel van mijn stamboom typte ik uit op een geleende elektrische typemachine. Wat een luxe! Met een autocorrectiefunctie. Het kon niet op. Ik heb mijn familiegeschiedenis in twee delen opgesplitst en verkocht onder familieleden. Er volgde een publicatie van de stamreeks in het Genealogisch Tijdschrift voor Oost-Brabant (GTOB)

De intrede en verspreiding van de beschikbaarheid van internet maakte het doen van onderzoek een stuk eenvoudiger. Maar tegen die tijd had ik mijn genealogische naspeuringen al ruimschoots beëindigd. Inmiddels gebruik ik genealogie als hulpwetenschap (dat is een rare formulering) bij mijn onderzoek naar de Udenhoutse geschiedenis. Daarbij maak ik dankbaar gebruik van wat het internet mij aan indexen en digitale zoekmogelijkheden biedt.
Ik ben van 1995 tot 2004 redactielid geweest van de Brabantse Leeuw, een goed genealogisch tijdschrift dat zich beperkte tot deze provincie. Maar genealogie kon me niet meer voldoende bekoren. Ik heb in de beginjaren nog wel mijn genealogie gepubliceerd in de Brabantse Leeuw.
De genealogie staat ook al sinds jaar en dag online. Dat levert me nog jaarlijks mails op van of verre familieleden die me dankbaar zijn voor de pagina's of andere onderzoekers die een De Brouwer in hun stamboom / kwartierstaat hebben staan en wat aanvullingen wensen. Fouten krijg ik natuurlijk ook door. :-)
(Stiekem ben ik nog steeds trots op mijn eigen bedachte en gemaakt flashanimatie van het mail-envelopje... Ik weet het: volkomen uit de tijd!)

De genealogische nieuwsgroepen, daar ben ik wel lid van geweest en van een enkele nog steeds. Eind jaren 90 heb ik me ook wel verdiept in de internationale wereld van de genealogie, vanwege mijn eigen overzeese familie, maar ook voor een artikel over een slaaf die in Tilburg werd geëmancipeerd door zijn eigenaren.
Ik ben overigens niet zo actief geweest in die nieuwsgroepen, maar zo hier en daar bood ik een helpende hand als medewerker van een archiefdienst.

Het stamboomforum, daar ben ik wel lid van, maar ik heb er nauwelijks gebruik van gemaakt. Het kwam allemaal een beetje te laat zoals ik al zei. Mijn interesse was intussen verschoven naar het "gewone" historische onderzoek en publiceren.

Hoewel al vroeg actief in nieuwsgroepen en fora moet ik bekennen dat ik een heleboel gemist heb. Mijn collega Marty blogde gisteren over zijn ervaringen op het stamboomforum en die kwam terug met kennis die ik er nooit gezocht en dus ook niet gevonden heb. Zo zie je maar dat de ontwikkelingen gewoon doorgaan en blijvend aandacht verdienen.

Voor archiefdiensten is het dan ook noodzaak dat ze zich op dit soort van fora en nieuwsgroepen begeven en de klanten leren kennen. Wat waarderen ze wel en wat niet, wat helpt ze verder. Je moet zijn waar je klanten komen. Grappig dat de 23 Archiefdingen mij opnieuw dit inzicht opleveren. Je bent nooit te oud om te leren.
Een (google)alert aanmaken alleen is niet voldoende. Je moet je laten horen en zien waar het er toe doet. Zelf wil je als klant/bezoeker ook serieus genomen worden en dat geldt dientengevolge ook voor onze eigen bezoekers.

Tot mijn verbazing (en waarom eigenlijk) las ik dat een krantenbericht van vorige week woensdag al een kleine discussie op het stamboomforum ontlokte.

Het gebruik van widgets, zoals op de website van het BHIC, moet veel wijder verspreid raken. Het zijn hele handige objecten die de bereikbaarheid van je eigen informatie groter maakt en in het andere geval je bezoeker helpt om antwoorden te vinden in de databases van anderen. Het aanbieden van widgets door archiefdiensten daar moet ook meer aandacht voor komen.

En we noemen haar Ardi

Het is weer eens zover. Een nieuwe schakel in de geschiedenis van de mensheid, in de keten van voorouders die tot ons mensenras hebben geleid: Ardipithecus. Maar liefst 4.4 miljoen jaar geleden leefde deze voorloper van de mens in Afrika. Where else.

De vondst van het gebeente, wat er van over was tenminste, vond al plaats in 1995, maar tot nu heeft het geduurd om alle fragmenten een plaats te geven in het skelet van deze voormoeder. Want het is wederom een vrouw die gevonden is, net als Lucy die een slordige miljoen jaar eerder leefde.

Nadat de fragmenten hun plaats in het skelet toegewezen hadden gekregen was het tijd om conclusies te trekken. Die staan ter discussie, of komen ter discussie te staan. Dat kan ook niet anders als het zulke oude resten betreft, waar zo weinig vergelijkingsmateriaal van is. Your theory is as good as mine.

Ik kan me nauwelijks voorstellen wat een sensatie het moet zijn om beenderen te vinden van een mensachtige, zo oud, zo onvoorstelbaar lang geleden.
Telkens weer maakt mijn hart een sprongetje als ik zoiets lees. Gelukkig ben ik geabonneerd op National Geographic, want die komt ongetwijfeld met een prachtig geïllustreerd artikel op de proppen. Ik kan nauwelijks wachten.

Filmpje op de website van de BBC.

The Mannahatta Project

In het kader van de herdenking dat Henry Hudson 400 jaar geleden de Hudson rivier "ontdekte" en opvoer is er een prachtig project gestart: The Mannahatta Project. In dat project wordt de kaart van Manhattan in 1609 gereconstrueerd: een nagenoeg onbewoond gebied met rijke flora en fauna.
Dat oorspronkelijke eiland opnieuw vormgeven was geen sinecure omdat er in de vier eeuwen daarna nogal wat is veranderd.
Dat spreekt zeer tot mijn verbeelding aangezien ik zelf bezig ben om iets soortgelijks, maar dan minder spectaculair, voor Udenhout te doen.
De website die bij dit project hoort lijkt veel op een Googlemap met een extra laag. Als je doorklikt kun je op nog meer lagen terecht komen, van 1996-2006. Daarvoor spring je meteen naar 1609. Dat is eigenlijk jammer, want er zijn vast nog meer kaarten/plattegronden van New York die een prachtig doorzicht zouden kunnen geven naar de stedelijke ontwikkeling van deze wereldstad.

Hoe dan ook: inspirerend voorbeeld van hoe techniek het verleden tot leven kan brengen. Het is tevens een ontnuchtering voor mij want toen ik aan mijn project begon was dit soort van techniek nog in de laboratoriumfase en had ik er nog noooooit van gehoord. Nu is het er al en mijn project loopt nog vele vele jaren door. Wie weet hoe mooi ik het straks kan presenteren, of liever gezegd: verbeelden.
Mooi woord: verbeelden.

Steeds meer mogelijkheden, maar om iets zichtbaar te maken moet je wel uitgebreid bronnenonderzoek doen. Dat is iets wat bij The Mannahatta Project (niet te verwarren met The Manhattanproject) misschien nog moet gebeuren. Volgens mij is er nog geweldig veel materiaal dat die website waardevoller kan maken.

Ook leuk om te lezen: het artikel in de National Geographic van september 2009.
Uiteraard besteed ook het Nationaal Archief aandacht aan deze gebeurtenissen.

Feest - 199 jaar

Afgelopen zaterdag hielden deze vier mensen een knallend swingfeest vanwege de bereikte 199 jaar. Lian is enige die de 50 nog niet heeft bereikt. Die leeftijd hoopt ze volgend jaar te halen. Zij heeft het feest in ieder geval al gehad.

We vierden het in Zaal 16 in Tilburg en DJ Willem hield de zaak goed bezig. Hij draaide lekkere dansmuziek uit vooral de jaren 70. Na een aanloop waar de vier feestvierders samen stonden te dansen kwam de rest ook los en heeft bijna iedereen zijn en haar steentje bijgedragen aan een succesvol feest. De voeten waren pijnlijk en zo hoort het ook!

De reacties die we aan het eind van de avond kregen waren positief. Feest vieren doe je samen, zoals zoveel in het leven. Iedereen die meevierde: bedankt voor een memorabele avond.

Joost Goutziers en Jeroen Ketelaars – Gerard van Maasakkers – Deze jongen

De biografie over het leven van de 60-jarige Van Maasakkers is een goed leesbaar boek. Zelf ben ik geen fan van de man, maar ik heb hem met name gezien tijdens zapmomenten op Omroep Brabant en dan nog vooral met het “Liedje van niks”. Ik vond het wel een leuk liedje.

Ik ken geen muziek van Van Maasakkers en toch ken ik hem. Misschien is dat wel typisch voor deze artiest. Brabants tegen wil en dank zou ik willen zeggen na het lezen van dit boek, en dus heel herkenbaar.
Wat bleef me nou boeien in het boek? Gerard is 60 jaar en daarmee 10 jaar ouder dan ik zelf ben. Desondanks was hij actief en gaat een belangrijk deel van het boek over de jaren zestig en zeventig en beschrijft hij zaken die zo herkenbaar zijn voor een katholieke jongen. De religieuze beleving, hoewel die bij hem sterker was dan bij mij, maar vooral ook de situatie thuis lijkt sterk op hoe ik die heb ervaren. Zijn beleving van de jaren zeventig, de opkomst van de folk, het niet kopen van consumptie-artikelen en zelfs enkele muzikanten die met hem gespeeld hebben, heb ik persoonlijk ook gekend, zij het voor een korte tijd. Zijn wereldje is herkenbaar voor iemand die in de jaren zeventig en deels nog tachtig in die kringen vertoefde. Dat schept een band, hoewel Gerard van Maasakkers mij als muzikant niet bijzonder boeit. Als mens trouwens ook niet bijzonder, maar desondanks blijft de herkenbaarheid van de tijd een soort van band.

Hij komt op mij over als iemand die oprecht is en blijft, een tikkeltje aan de serieuze kant, dat ligt mij dan weer een stuk minder. Zijn betrokkenheid bij wat hij schrijft en zingt, dat spreekt me ook aan. Ik houd van mensen die niet noodzakelijkerwijs voor het makkelijke succes kiezen, maar gewoon doorgaan op een ingeslagen weg, en met vallen en opstaan en de nodige zijpaden wel komen waar ze willen zijn.

De kritiek die op hem neerkomt door sommige van de mensen die voor het boek zijn geïnterviewd, die herken ik ook. En dat is gek want ik ken Gerard van Maasakkers helemaal niet! Maar het is wel erg braaf... Zo is hij dan mogelijk wel helemaal, maar misschien is dat dan ook iets waardoor ik niet tot zijn muziek wordt aangetrokken. Iets te vrijblijvend en dat ben ik dan weer niet... altijd :-)

Leuk boek om te lezen en ik ga nu zeker wel wat van zijn muziek beluisteren. Hij is sterk waar ik het niet ben: in emotie. En voor nieuwe dingen moet je open durven staan, ook al zijn ze eng.

#18 Catalogiseer je boekenkast met LibraryThing #23ad

Librarything. Wat een fantastisch ding! Sinds 2,5 jaar ben ik lid van deze online applicatie. Ik ben heel terughoudend geweest met het invoeren van boeken. Niet met de laptop op de knieën voor de boekenkast om al mijn titels in te voeren. Maar ik heb er wel de boeken die ik in de afgelopen jaren heb gelezen ingebracht. Enkele werken van vroeger staan er ook tussen. Een lijst van 68 boeken is behoorlijk mager in vergelijking met de collecties van de meeste Librarythingers.

Van jongs af aan heb ik graag gelezen. Het moest wel wat met oorlog te maken hebben, maar goed, daar ben je dan jongen voor. Spelen met kleine plastic soldaatjes heb ik jarenlang gedaan met een jongen die bij mij achter woonde en daar ook van hield. Dus boeken over oorlog hadden mijn aandacht.
Later veranderde dat in meer historische en politieke boeken. De laatste lees ik nog maar zelden, de historische boeken hebben nog steeds mijn voorkeur. Daarnaast lees ik literatuur die Lian mij aanbeveelt en in de koffer laadt als we op vakantie gaan. Lezen. En boeken kopen. De bibliotheek heeft een slechte aan ons, de boekhandel een hele goede. Wij kopen de boeken die we willen lezen, of het nou voor ontspanning of studie is. Hebben!
Helaas komt er van lezen niet meer zoveel. De computer pleegt een grote aanslag op mijn tijd. Maar ik dwing mezelf om te blijven lezen omdat ik op die manier nieuwe kennis kan verwerven of me domweg ontspan.

Librarything biedt een mooie kans om te kijken hoeveel mensen hetzelfde boek hebben gelezen, wat ze er van vonden en welke boeken ook interessant kunnen zijn. Omdat die gelezen zijn door mensen die meerdere boeken hebben gelezen die in mijn lijst staan, of omdat ze in dezelfde categorie vallen. Ik gebruik dat overigens nauwelijks.
Dit weblog ben ik ooit begonnen om vooral de boeken die ik gelezen heb een plaats te geven, een soort van boekengeheugen. Librarything doet min of meer hetzelfde. Je kunt er in bijhouden wanneer je in een boek begonnen bent en wanneer je het uitgelezen hebt. Je kunt het waarderen en een bespreking toevoegen. Dat doe ik dan ook meestal. Het sociale aspect laat ik helemaal links liggen. Handig om dat soort van gegevens te registreren en natuurlijk de leuke widgets om boeken in je weblog te plakken. Dat vind ik dan weer wel leuk.

Nederlandstalige titels, die zijn maar matig te vinden in Librarything. Engelstalige boeken vind je er in grotere getale. Dat is ook logisch. Voor mij een leuk dingetje dat leert dat er voor iets dergelijks blijkbaar een hele grote markt bestaat. Zeker als je bedenkt dat er ook een Nederlandstalige variant is gekomen met Dizzie.nl. Ik kan het niet opbrengen om daar ook een account aan te maken en te testen. Met mijn, voornamelijk Nederlandstalige, bibliotheek zou ik daar misschien meer op mijn plaats zijn dan bij Librarything.

Ondanks mijn enthousiasme is het voor mij een voorbeeld gebleven, niet een tool die ik fanatiek gebruik. Maar het bewijst dat het werkt. Online verzamelen, beschrijven, taggen en beoordelen werkt.

Oh ja, als je een Nederlandstalige titel wilt toevoegen, kies dan de KB als zoekbron. Bijna altijd prijs!
Ik heb ook een aantal covers toegevoegd, omdat er van die Nederlandse boeken meestal geen beeld beschikbaar was.
Librarything is Leuk!

PS.
Als dienstweigeraar werkte ik bij de Universiteitsbibliotheek in Utrecht. Als medewerker kon je daar ongehinderd dwalen door de grote depots met boeken. Een depot heette de SingSing naar de gevangenis in de VS. De vloeren van de etages bestonden uit roosters zodat je altijd begluurd kon worden. In die stellingen stonden de meest prachtige boeken gewoon voor de grijp. Geweldig mooi geïllustreerde boeken die door de tekenaars/biologen van de VOC waren gemaakt, de serie van Jacob Cats uit de 17de eeuw. Onvoorstelbaar wat ik daar allemaal heb gezien en in mijn handen heb gehad.
Even verderop oude drukken uit de 16de eeuw van bijbels en noem maar op. Ik heb daar een fantastische tijd gehad. En voor de echte oude manuscripten (daar kon je niet zomaar bij) moest ik naar het museum. Dat doe ik nog wel eens, b.v. een paar jaar geleden in Nijmegen (museum Valkhof) naar de werken van de gebroeders Van Limburg.
Van boeken krijg ik nooit genoeg.

#17 Sociale netwerken en wat er in te doen is #23ad

Sociale netwerken, daar ben ik al lang lid van blijkt als ik de tekst van dit ding lees. De nieuwsgroepen die genoemd worden, daar ging ik als eerste bij langs.
Volgens mij was een nieuwsbrief de eerste manier voor mij om met gelijkgestemden in contact te komen. Het was de St. Cleve Chronicle van Jethro Tull fans waar ik al heel lang geleden een abonnement op nam. Bestaat al een tijdje niet meer. Daarvoor is een andere mailinglist teruggekomen waar ik nog steeds lid van ben: TalkTull. Een gesloten lijst die niet gediend is van trollen die met name de nieuwsgroep ernstig terroriseerde.
Later kwam ik terecht bij de genealogische nieuwsgroepen en daarvoor ben ik nog wel eens op een bulletinboard geweest, maar met een 28.8K modem was dat geen feest. Zover de jaren 90.

Gelukkig ligt dit alles ver achter ons en is de manier om online te communiceren nu vele malen beter te doen. De nieuwsgroepen bestaan nog steeds en zijn springlevend.
De sociale netwerken zijn echter wel sympathieker in hun werken. Met de toename van de online snelheid (datatransfer) was de noodzaak van nieuwsgroepen, waar je d.m.v. een digest (bundeling van alle berichten op een dag of week) niet te veel (dure modem-)online tijd kwijt was, een stuk minder relevant. Vandaag las ik nog dat de breedbandverspreiding in Nederland nog steeds nagenoeg ongeëvenaard is.
Zelf ben ik niet actief in "echte" sociale netwerken hoewel ik wel een Hyves profiel heb, een Facebookprofiel en wel eens gekeken heb op MySpace. Ik ben ook lid van Schoolbank. Het actiefst ben ik op LinkedIn. Maar net zoals ik in het echte leven niet zo'n sociaal netwerker ben, ben ik dat online evenmin. Het is wel een stuk makkelijker om online met mensen in contact te komen. Dat bleek al met het chatten.
De sociale mogelijkheden van Flickr, YouTube en Librarything gebruik ik nauwelijks. Als ik het doe houdt het meestal verband met mijn werk of mijn hobbies.

Ik ben er nog niet van overtuigd dat de sociale netwerken zoals Hyves een bijdrage kunnen leveren aan de betekenis van het Regionaal Archief Tilburg. Aanwezig zijn is niet genoeg en ik ken Hyves niet goed genoeg om te weten of het ontwikkelen van activiteiten daar tot betere binding met het publiek gaat leiden.
Ik ben er wel van overtuigd dat sites als YouTube een hele belangrijke bijdrage kunnen geven aan onze collectie films. Daar komen dagelijks zoveel mensen dat je daar een veel grotere kans hebt om "gevonden" te worden. Voor Flickr geldt dat waarschijnlijk wat minder en voor Librarything nog veel minder.
Maar, wat ik hierboven schrijf is niet gebaseerd op enig onderzoek. Het zou zeker aandacht verdienen als we daar als sector meer aandacht aan gaan besteden. Het heeft ook te maken met de keuzes die je als archiefdienst maakt. Zoek je een bepaald publiek, of is ieder contact met het publiek waardevol?
Blijft overeind staan dat we daar als sector nog veel te weinig over weten.

Community's zoals Archief 2.0 en Archives 2.0, daar geloof ik wel in. Die hebben namelijk hun nut al bewezen. Een onmiskenbaar bewijs daarvan is deze cursus 23 Archiefdingen die uit deze community is geïnitieerd. Ik neem ook enthousiast daar aan deel en probeer mijn bijdrage te leveren aan het verspreiden van het 2.0 gedachtegoed binnen archieven.

Sociale netwerken bieden kansen voor mensen en groepen en ideeën. Ze verbinden mensen met elkaar. Of je als organisatie daar goed tussen kunt komen, inhoudelijk, niet alleen voor de leuk, dat is voor mij nog niet voldoende duidelijk.

Mannenweekend 2009

Afgelopen weekend zaten we gevijven in een mooi huis in de Achterhoek in Gaanderen. Het weer was uitzonderlijk hoewel we meestal wel mooi actieweer hebben. Deze keer was uitzonderlijk omdat het echt warm was en de blote basten tevoorschijn kwamen.
Vrijdagmiddag begon het spektakel met de rit naar Gaanderen. Eerst even boodschappen doen bij de plaatselijke Super de Boer. De inwendige mens wil tenslotte ook wat hebben en we hebben honger. Het huis was prachtig. Aan de achterkant werd nog druk gebouwd aan een groepsverblijf, maar het huis was prima in orde. Met uitzondering van de slaapplaatsen dan: een stapelbed, een twijfelaar en een slaapbank. De laatste was in trek omdat je daar alleen lag. De overige slaapplaatsen waren in één kamer.
Goed, dat soort van problemen hebben we vaker opgelost, dus ook deze keer was de verdeling snel duidelijk. Je kunt nu eenmaal wel blijven zeuren.
Vrijdagavond is traditioneel een praatavond, zeker bij gebrek aan een televisie die het doet. Altijd goed om weer eens even van gedachten te wisselen. Het thema was nog niet helemaal duidelijk van dit weekend, maar kreeg op zaterdag definitief gestalte: de onbeantwoorde vragen. Alleen leuk voor insiders.

Op zaterdag was een fietstocht gepland. Op naar Gaanderen dus, nadat het ontbijt was geregeld en Joost (oh schande) de Volkskrant was vergeten mee te nemen. De traditionele zaterdagcrypto-oplossen, standaard bij deze weekenden, kwam zo in gevaar. Hij moest op de fiets terug.
Na het ontbijt de fietstocht. Fietsen gehuurd bij de plaatselijke fietsenmaker en en route. Het was heerlijk weer, praktisch windstil en zonnig. Ideaal voor een flinke tocht. Onder leiding van Peter gingen we het onbekende tegemoet. Dat zou eindigen in Varsseveld, de plaats van Guus Hiddink en Robert Gesink.
Daar streken we neer op een terras, dwongen de serveerster van dienst om de parasol neer te laten en genoten van een overheerlijke cappuccino met appeltaart en slagroom. Dat was meteen de lunch. Al keuvelend brachten we daar een uurtje door en gingen toen terug. Mijn zitvlak was helaas overgevoelig waardoor ik een lastige terugtocht had, maar wel tot een goed einde gebracht. Ik heb onmiddellijk mijn fiets ingeleverd bij de fietsenmaker, want ik was niet van plan om op zondag nog een keer op pad te gaan met de tweewieler.

Even op een terras afgekoeld, boodschappen gedaan voor het diner en toen kwamen de kaarten te voorschijn. Het traditionele Koningen, dat we nauwelijks nog in de praktijk beoefenen, eindigde in de bekende gefrustreerde blikken van de deelnemers. Het gemekker is niet van de lucht en dat is eigenlijk ook het enige dat leuk is aan het spel: elkaar met de grond gelijk maken, of iemand prijzen tot grote ontsteltenis van de overige deelnemers die het daar uitsluitend hartgrondig mee oneens zijn. Mooi staaltje haantjesgedrag.

Voetbal kijken (de eigenaar had een nieuwe satellietverbinding gelegd) sloot de avond zo goed als af. De fietstocht zat in de benen en het warme weer deed de rest. Een mindere nachtrust voor iedereen zorgde er voor dat we rond half 1 in bed lagen te ronken.

Zondag zou er een tocht ondernomen worden naar Doetinchem, maar dat kwam er niet van. De zon scheen zo lekker dat we in de stoelen zijn blijven hangen en het tweede thema van dit weekend bespraken: Wat is de charme van ouder worden? Een vraagstuk waar met name Pieter onder te lijden heeft. Ondanks vele hele goede en diepgravende suggesties kwam hij niet los van zijn eigen denkbeelden. Dat is de verstarring blijkbaar die het ouder worden met zich meebrengt.

Een hele middag gesprekken voeren die alle niveau's behaalden die maar denkbaar zijn: van laag bij de grond tot in de filosofische abstractie. Dat hoort ook bij een dergelijk weekend. We slagen er nog steeds in om daar telkens weer een heleboel in te brengen en uit te halen. Leuk!

Een afsluitende maaltijd op een terras in Arnhem besloot deze editie. Pieter en Peter pakten de trein naar huis en ik bracht Joost en Berry naar huis. Tegen half negen opende ik de deur van mijn huis.

Voldoening en een verlangen naar de volgend editie die al gepland staat: het weekend van 24 september 2010. Dit jubileumjaar hebben we tot een goed einde gebracht.

Minpunt: de crypto is niet opgelost. Drie woorden waar we niet verder kwamen dan fantatsiewoorden. Wie heeft de oplossing?

Er staan nog drie filmpjes op Youtube:
Zaterdagochtendgesprek
Fietsen van Gaanderen naar Varsseveld
Jubileumtoast
Foto's op Flickr

100 posts in 2009 en 200 in totaal

Dit is mijn 100ste blogpost van 2009. Ik had niet gedacht dat ik het zou gaan halen, maar met name de 23 Archiefdingen hebben me een handje geholpen. Toevalligerwijs had ik in de voorafgaande jaren (van 2005 tot 2008) bij elkaar precies 100 blogposts geschreven waarmee mijn totaal op 200 komt.

Het was niet zo hard werken als ik aanvankelijk dacht. Mijn streven was om in 2009 iedere week te bloggen. Dat gemiddelde haalde ik ook in 2008 al. Inmiddels ben ik zo gewend om mijn gedachten en de dingen die ik lees of meemaak aan mijn weblog tot te vertrouwen dat ik dat aantal heel makkelijk heb gehaald. Het is pas september, nog drie maanden te gaan in 2009.

Een mijlpaal. Voor 2010 heb ik mijn doelen wat lager gesteld, tenminste, die wekelijkse blogpost die wil ik halen. Maar geen recordpoging!

Het aantal vaste volgers die feedburner mij doorgeeft is gestegen van 5 in april tot 61 nu. In juni (start 23 Archiefdingen) is daar een hele sterke stijging geweest tot 62, die terugliep naar zo'n 45 en vandaar weer langzaam is gestegen.

Sinds juni 2008 heb ik een teller aan dit weblog hangen. Die telde tot nu toe 6307 bezoeken. Meer dan 40 bezoekers per dag komen er bijna nooit. Drukste dag was 11 juni 2009 met 122 bezoekers. Die kwamen bijna allemaal uit de USA en keken naar mijn blogpost over een momument in Haarlem. Geen idee waarom. Die pagina is in totaal 702 keer bekeken. Staat daarmee bovenaan.

Maar al die cijfers zijn maar bijzaak. Ik geniet van het bloggen en het geeft me een goed gevoel dat ik van alles hier kwijt kan. Het verplicht me om over dingen na te denken en het helpt om dingen op een rijtje te zetten en te krijgen.

Nog een jaar volhouden en dan kan ik mijn eerste lustrum als blogger gaan vieren.

Oudnederlands woordenboek online

Op maandagmiddag de vrijdag en zaterdag NRC lezen leverde in dit geval wederom een leuke vondst op. In de Wetenschapbijlage van zaterdag een artikel over het Oudnederlands woordenboek. Oudnederlands is de taal, voorloper van ons huidige Nederlands, die voor 1200 in onze streken werd gesproken. Er zijn maar heel weinig teksten en woorden overgeleverd en het hele woordenboek beslaat dan ook slechts 4500 worden. Het woordenboek is online beschikbaar: http://gtb.inl.nl
Dit soort berichten blijven mij boeien en brengen steeds weer een kleine fysieke sensatie teweeg. Het Middelnederlands is mij iets meer vertrouwd vanwege het lezen van de oude protocollen uit verschillende archieven. Oude taal, mooi!

Heel goed ook dat dit soort informatie gratis online beschikbaar komt te staan.

Jim Collins – Good to Great – waarom sommige bedrijven een sprong vooruit maken... en anderen niet

Ik lees niet zo vaak managementboeken, over het algemeen gaat het namelijk over bedrijven en aangezien ik in de zachte sector werk, blijft er altijd de kwestie van de appels en de peren.
Maar nu ik zelf “manager” ben geworden, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en op advies van mijn directeur dit boek gelezen. We hebben meerdere managementboeken in huis en daar heb ik er al enkele van gelezen. Meestal is het goed om wat perspectief te krijgen en vooral kader rond je eigen gedachten en opvattingen. Daar moet je niet teveel van afwijken denk ik. Je bent de manager die je bent. Er zijn natuurlijk wel trucs te leren, maar als je echt tegen je eigen persoonlijkheid in moet gaan managen, dat werkt niet. Tenminste, daar geloof ik niet in.
Dus is zo'n boek lezen meteen een toetsing aan jezelf.

In dit boek herkende ik genoeg dingen die mij sterken in mijn overtuiging dat het kiezen voor een weg pas slaagt als je er aan vasthoudt. Niet met elke hype meewaaien en voortdurend bijstellen. De grondgedachte doordenken, en blijven doordenken, en dat opbouwen.

Belangrijkste leermoment: investeer niet in het motiveren van je medewerkers. Als je een doel stelt en ze geloven er niet in, jammer, dan moeten ze of er wel in gaan geloven, of ergens anders gaan werken. Soortgelijke opvattingen heb ik ook te horen gekregen bij de training van De Baak in het najaar van 2008. Het kan niet genoeg gezegd worden.
De juiste mensen aannemen komt eerst en dan pas het plan. Dat vind ik lastig. In een semi-overheidsomgeving is het lastig sterk te schuiven met mensen. Nieuwe mensen aannemen die passen bij het profiel dat je verwacht van mensen, daar geloof ik wel in. Geen genoegen nemen met de eerste de beste en ook niet te snel mensen afschrijven. Groeien, resultaten neerzetten en mensen daarmee overtuigen, dat werkt natuurlijk het beste.
Talenten inzetten bij nieuwe uitdagingen, niet bij het oplossen van problemen. Opvallend uitgangspunt, maar als je er even over nadenkt, dan is het bijzonder logisch.
Tenslotte het verhaal van de spiegel en het venster. Heel herkenbaar, niet zozeer uit mijn eigen praktijk, maar wel uit verhalen en artikelen.

Een boek met een kijk op de organisatie waar je wat aan hebt, ook al werk je in een niet-commerciële omgeving. Jim Collins heeft het vlot geschreven, geen taaie kost.
Misschien nog maar eens één proberen?