Verzamelen - mineralen

De fascinatie voor mineralen zit in mijn bloed. Niet dat ik alles er vanaf weet, of nieuwsgierig op zoek ga naar het hoe en waarom, maar zet mij in een zaal met mineralen en ik houd me geruime tijd goed bezig.

Mijn vriend Pieter woonde tijdens zijn studententijd in Leiden en daar was ik toch wel een paar keer per jaar te vinden. Telkens als ik daar was bezocht ik het kleine mineralogiemuseum bij de Hooglandse kerk.

Tijdens mijn studie op de lerarenopleiding gingen we, in het kader van het vak aardrijkskunde, op excursie naar Marokko. Tijdens de overtocht over de Hoge Atlas stopten we bij een uitbaterij van mineralen. De docenten die bij ons waren sloegen daar hun slag met mooie, grote exemplaren van amethyst. De studenten die het interesseerde, met hun beperkte budget, hielden het bij kleinere exemplaren van verschillend mineralen.
Ik heb daar ook enkel fraaie exemplaren op de kop getikt. Nog steeds kan ik op reis een stuk steen oprapen bekijken (geen idee wat het is!) en mee naar huis nemen. Daar slingert het dan maandenlang op mijn bureau. Gewoon voor de leuk. Vind ik mooi!

Al die verschijningsvormen, de manier waarop de kristallen zich ordenen in wisselende patronen, de kleuren en vormenrijkdom. Een lust voor het oog.




Mijn zoon Ben heeft als kleine jongen ook van alles verzameld (welk kind doet dat niet tot grote ergernis van ouders) en hij is een tijd geabonneerd geweest op de Schatten van de Aarde serie. Dat was een documentatiemap over mineralen waar je dan ook telkens een kleine stukje bij kreeg dat je in speciale verzamelbakjes kon bewaren.
Die hobby is over gegaan, maar we hebben het spul nog steeds in ons bezit!

De kleur die ik het allermooist vind is Azuriet. Ik heb er een splinterjte van, maar dat laat ik graag zien.

Eurovisie songfestival

Voor het eerst in vele jaren heb ik afgelopen zaterdag gekeken naar de 54ste editie van deze oude vorm van Idols. De beide halve finales heb ik gemist, hoewel ik de Toppers nog net zag optreden op donderdag en niet teleurgesteld ben in de jurering. Laat ik het daarbij houden.

Een avondje muziek is nooit weg. Het songfestival is toch wat anders. Het meeste is zwaar overproduced, hangt van choreografie aan elkaar en is weinig origineel. Onderhoudend voor een keer, dat wel. Het decor vond ik fenomenaal mooi. Aan graphics geen gebrek en in de meeste gevallen sloot het prachtig aan op het lied. Zelfs de vloer deed mee zodat ook de beelden op hoogte prachtig waren.

Het viel me op dat de nummers die ik inschat als commercieel helemaal goed, in dit geval Duitsland en Denemarken, er helemaal niet aan te pas kwamen in de einduitslag. Persoonlijk vond ik Moldavië heel leuk, lekker oosters en folky.

De winnaar is, denk ik, een heel goed songfestivalnummer en het feit dat bijna heel Europa dat aangaf in de puntenverdeling toont dat ook aan. Terechte winnaar.
Nummer twee (IJsland) vond ik niet zo bijzonder, en nummer drie Azerbeidzjan was ook niet mijn keus. Turkije was vierde en aangezien het een Belgische Turkse was (uit Mol), deden onze zuiderburen dus wel goed mee! :-)

Meest verrassende nummer: Estland. Prachtig klassiek nummer, mooi van sfeer en prima uitgevoerd. Verbazingwekkend dat het de 6de plaats kreeg in de einduitslag. Gezongen in de eigen taal, dat vind ik ook een pluspunt.
Die mag dan ook in deze blogpost figureren. In HD wel te verstaan!

The Missing Link of A Missing Link?

Hoewel meerdere blogpost achter elkaar posten niet slim is kan ik het deze keer opnieuw niet laten. Dit keer is het een nieuwsbericht waar ik mijn rss-feeds graag voor afstruin en het wezenloze klikken dat ik er meestal op doe voor lief neem.
Mijn voorliefde voor de tijd waarin het archief zich uitsluitend in steen terug laat lezen is bij de trouwe lezers van dit weblog inmiddels bekend. Gisteren was het weer zover. Opnieuw een Missing Link gevonden! Grappig detail: dit fossiel lag al 20 jaar op de plank, of in dit geval: hing aan de muur.

Een primaat die ca. 45 miljoen jaar oud is en karakteristieken vertoont die duidelijk menselijk zijn. En het leuke is, dit keer geen vondst uit de vlakten van China, Siberië of de Verenigde Staten, maar gewoon om de hoek bij Frankfurt in het fascinerend gebied dat nog zichtbare vulkanische resten heeft. Een missing link uit Europa dus... en dat terwijl de mensachtigen toch uit Afrika afkomstig waren heb ik altijd begrepen. Maar goed, migratie is van alle tijden, hoewel sommige politieke partijen dat schijnbaar niet goed snappen.

Ik blijf het fascinerend vinden, die hele oude stenen geschiedenis, en ga er verder niet te veel over vertellen, dat laat ik graag aan specialisten over.

Zie de BBC met informatieve filmpjes!

Barack Obama - Dromen van mijn vader

Barack Obama is hot! Dat mag duidelijk zijn. Ik heb dit boek gekregen van mijn zoon Ben met Sinterklaas. Een verrassend kado omdat ik niet bekend sta om mijn biografiënliefde. Desondanks is dit boek een aanrader. Obama heeft het geschreven voordat hij politiek actief werd in 2004. Daarom is het niet gekleurd door het hele circus rondom de presidentsverkiezingen en zijn goede naam stond niet op het spel. Hij vermeldt dan ook rustig dat hij in zijn puberteit en studentenjaren de drank en enkele drugs niet negeerde.

Het is een verhaal dat inzicht geeft in de problemen die je tegen kunt komen als kind van gemengde ouders. In het geval van Obama was er nog een andere complicatie aangezien zijn moeder een zoon kreeg bij een Keniaanse man en vervolgens met een Indonesiër trouwde en verhuisde naar Indonesië. Zijn verblijf daar en op Hawaii en zijn bezoeken aan zijn familie in Kenia beschrijft Obama op een manier die de strijd die hij heeft gevoerd met zijn identiteit duidelijk maakt.

Dat achterstelling natuurlijk een fysieke waarheid is, maar ook een gedachte, een soort van self fulfilling prophecy. Zelfs in Kenia, waar zwarte mensen de meerderheid vormen, worden blanken beter behandeld vanwege het geld dat ze inbrengen. Wit is beter dan zwart. Dat beeld is op de een of andere manier door onze westerse en christelijke cultuur heel hard in de hoofden van alle mensen geplant waar we mee in contact zijn gekomen.

De ontdekkingstocht naar zijn eigen identiteit en hoe zijn leven vorm en inhoud te geven maakt Obama meer tot een compleet mens dan elke blanke president voor hem.
Het is een boek dat prettig leest en een beeld geeft van de vormende jaren van een man die nu de leider is van het machtigste land ter wereld.
De titel is volgens mij voor tweeërlei uitleg vatbaar. Hij moet dromen van zijn vader omdat die geen deel uitmaakt van zijn leven en hij ontdekt de dromen van zijn vader op zijn zoektocht naar zijn eigen herkomst.

Als je meer van deze man te weten wilt komen is dit een prima startpunt.

Op bedevaart in mei

Afgelopen zondag was het weer zover: de jaarlijkse bedevaart naar Onze Lieve Vrouw van Den Bosch. Meimaand mariamaand. Dat zijn van die uitdrukkingen die kreeg ik met de paplepel ingegoten. De voettocht naar de St. Jan in Den Bosch waar het bewuste Mariabeeld staat is al een heel tijd oud.
De naam Maria is afkomstig van het Romeinse Maia, en daar is de maand mei naar genoemd.
In Tilburg hebben we de Hasseltse kapel, ook gewijd aan Maria, waar in mei veel Tilburgers naar toe gaan.

De bedevaart naar 's-Hertogenbosch is van een andere orde dan lopen of fietsen naar de Hasseltse kapel. Ik heb de voettocht naar Den Bosch in mijn tienerjaren ook een keer volbracht, zo'n beetje direct uit de kroeg met een aantal medekroeglopers waarvan er eentje overtuigd communist was. Om maar aan te geven dat sommige tradities niets met geloof te maken hebben, maar ook met samen onderweg zijn.
Ik denk ook dat voor onze voorouders ter bedevaart gaan (Handel, Kevelaer e.d.) een manier was om zonder ouderlijk toezicht weg te zijn met mensen van beiderlei kunne. Het was niet alleen een diepgewortelde religieuze traditie, ook andere drijfveren speelden een rol. :-)

Hoe dan ook, drie jaar geleden zijn we begonnen om op een zondag in mei te gaan wandelen naar Den Bosch. Omdat dit het derde achtereenvolgende jaar is, mogen we spreken van een traditie volgens Joost, die ook meeliep. We lopen met ons vieren en door de gesprekken die vanzelf los komen gaat de tijd erg snel voorbij, sneller dan de kilometers die we afleggen.
Deze keer zijn we vertrokken vanuit Oisterwijk en dat bleek toch een (veel) langere route te zijn dan vanuit Udenhout. We hebben zo'n 23 kilometer gelopen.
Aan het eind wacht ons steeds weer de ononvertroffen Bossch bol (de enige echt van bakker De Groot) die we met smaak verorberen op het terras van Silva Ducis aan de Parade in Den Bosch, schuin tegen over de St. Jan.


Nadat we daar weer op adem zijn gekomen en onze voeten enige rust hebben gegund, gingen we even naar de kathedraal om een kaarsje op te steken bij het Mariabeeld. Vervolgens liepen we richting station om de bus terug naar Oisterwijk te pakken.
Daar zijn we nog op het terras van Café Koosje gaan zitten en hebben onze late lunch gegeten in een heerlijk zonnetje. Voldaan en tevreden gingen we daarna naar huis om snel schoenen en sokken uit trekken en de schade op te nemen van de wandeling.
Dat valt reuze mee en de herinnering aan weer een mooie dag vergoed alle pijntjes. Die gaan weer over.

Volgend jaar gaan we weer, dat staat vast.

Meer foto's: op Flickr
Meer video's: op Youtube

Verzamelen - fossielen

Waar komt de voorliefde vandaan? Geen idee. Maar fossielen fascineren me al bijna mijn hele leven.

Ik heb zelf ook enkele fossielen in mijn bezit. Echt verzamelen kun je het niet noemen, maar intrigerend blijft het. In mijn rss-feeds komen dan ook enkele wetenschappelijke websites voor waarvoor ik me heb aangemeld uitsluitend om berichten over dinosauriërs, opgravingen of nieuwe ontdekkingen te kunnen volgen.

In januari was ik in Haarlem en daar bezocht ik toch, zonder vooropgezet plan, Teylers museum. Er was een tijdelijke tentoonstelling die ik later pas opmerkte toen ik alweer thuis was. Eenmaal binnen liep ik meteen naar de Eerste Fossielenzaal. Kijken naar stukken steen met afbeeldingen van levensvormen van soms miljoenen jaren geleden. De ene keer heel herkenbaar de andere keer moet je raden naar hoe het beest of de plant eruit heeft gezien. Van fragmenten tot bijna volledige skeletten in steen gezet.

Het behoud van dieren en planten, hen behoeden voor uitsterven, is dan ook iets dat ik heel goed kan relativeren. Niets is voor eeuwig. We zijn onderweg door de tijd en proberen af en toe wanhopig iets vast te houden wat niet meer in deze tijd hoort.
Laat het los.

[plaatje: mijn bescheiden collectie, links een stuk kalkzandsteen met enkele schelpen, boven een versteende paddestoel en rechts een trilobiet]

Michael Wesch and the Future of Education

Professor Michael Wesch doceert over onderwijs, en vooral over de veranderende samenleving en de manier waarop we informatie bewaren, raadplegen en leren. Mediawijsheid noemen we dat in Nederland. We moeten leerlingen en studenten op een heel andere manier gaan leren met informatie om te gaan.

Boeiende uitleg over veranderingen, samenwerking en de hulp van technologie.
Resultaat is een totaal nieuwe manier van doceren. Intensief gebruik van een wiki, Youtube en Twitter. Prachtige uitgevoerd experiment. Dynamiek integreren in de lesvorm.

Mystery repeats - zoiets als geschiedenis?

Kijkend naar de Karwei reclame met mijn dochter zei ik: Wat een lekker deuntje, dat met die violen. Zij kende het hele nummer, en had het al op haar Ipod staan. Thank God for kids!

Ze stuurde het me per e-mail (ja ze wil nog wel eens mailen) en wauw!
Die baslijntjes in het begin van het nummer... echt prachtig mooie compositie samen met de elektrische cello. (geen viool!)
Muziek: je kunt er ontroerd van raken. Dit is zo'n pareltje uit 2008. Het hoeft niet groot en bombastisch... ingetogenheid heeft ook charme.

En ja, het is verleidelijk om "History repeats" te horen, als archivaris :-)
Leuke woordgrap natuurlijk. Hij zingt wel: "Go ahead make history". Yeah!

Anneke bij het wipschaap

Een paar weken heb ik geblogd over een oude foto van mijn zoon Ben.
Vandaag is het mijn dochters verjaardag. Een mooie gelegenheid om ook van haar een foto uit de oude doos te scannen. Ik heb geen idee meer waar deze foto is genomen. Wat ik me nog wel heel goed herinner, is dat we haar vroegen om haar speen uit de mond te halen voor de foto. Ze gaf die niet uit handen en hield um stevig in de linkerknuist!

Op deze foto is ze rond de 2 jaar. Het glimlachje laat zien dat deze kleine dame toen al wist wat er van haar verlangd werd. Haar ogen kunnen een vernietigende blik op je los kan laten. Zij heeft met recht sprekende ogen. Je kunt er ook een goed gesprek mee voeren overigens :-)

Gefeliciteerd met je 17de verjaardag!