Nadat er een lading pelgrims is aangekomen blijft het nog lang onrustig in Santiago. Ook heel begrijpelijk, maar helaas bood de erker weinig bescherming tegen het rumoer op en rond het pleintje. Dat pleintje lag aan een beroemde kerk van het klooster San Martin Pinario en alles bij elkaar heeft het tot in de vroege uurtjes geduurd voordat het lawaai afnam. Niet dat er geschreeuwd of geruzied werd, gewoon uitgelaten mensen, pratende mensen en geluid dat alle kant op gaat in zo'n kleine ruimte als het pleintje, dus ook omhoog naar de tweede etage. Ik ben nog gaan kijken of er echt geen raam open stond, zo duidelijk kon je de geluiden van de straat horen. Niet dus. Op een gegeven moment val je toch wel in slaap, of slaap je vaak genoeg in, maar het was geen nacht zoals de vorige keren.
Om 10 uur stond ik in de rij voor de kerk, dit keer de kooringang van de kathedraal in Santiago. L. vond het een veel te lange rij, dus die ging naar het hotel. Ik heb rustig mijn koptelefoontje opgezet en via mijn telefoon een uur lang naar muziek geluisterd en wat om me heen gekeken. De rij ging stukje bij beetje vooruit en ik ging de eerste hoek om en schuifelde vrolijk mee met de meute om mij heen. Twee vrouwen voor mij kwamen in hun beste Engels zeggen dat er nog twee mannen bij zouden komen tegen het eind van de wachttijd. Ik had er vrede mee. Je bent in een pelgrimsstad of niet. Wachten hoort er wel bij, maar als anderen het voor je willen doen, prima toch? Zolang mensen maar niet voordringen. Dat gebeurde gelukkig niet, voor zover ik kon waarnemen.
We schoten langzaamaan op, er was nog een korte onderbreking vanwege iemand die niet goed was geworden, wat de wachttijd wel verlengde. Maar goed. Ik was in Santiago de Compostella, en wanneer zou ik hier weer terugkomen? Misschien wel nooit. Ik had geen idee wat me te wachten stond als we eenmaal binnen waren.
Toen dat moment aanbrak liep ik rustig met de kleine groep die telkens door mocht mee, en keek rustig rond in de kooromgang, naar de verschillende kapellen en andere stenen die ik zag liggen en hangen. Dat bleek niet de bedoeling van dit ritueel. De rij ging onverbiddelijk voort en richtte zich op een kleine doorgang met trappetje. Ik was inmiddels een paar plaatsen verloren, maar dat deerde mij niet. Ik hernam mij afwachtende houding en bezag de protserige opsmuk van de katholieke kerk waar ik in zou gaan. Een enorm van bladgoud en andere tierlantijnen vervaardigd koorstuk waar we naar binnen gingen. Trap op en daar was een beeld (van wie?) met de rug naar de bezoeker toe dat door alle voorgangers werd omarmd aan beide schouders, het hoofd er tegenaan. Ik wilde niet uit de toon vallen, dus ik legde mijn hand op een schouder, maar had werkelijk geen idee wie daar geknuffeld werd. Het zal sint Jacobus wel zijn geweest. Daarna weer een trappetje af en een nieuw deurtje in, nu met een trappetje naar beneden. Dat is plaats waar meestal de schrijn met de resten van de heilige ter plaatse zich bevindt. En dat was ook hier het geval. Een mooi zilveren schrijn, op afstand, met daarin warschijnlijk de resten van de apostel Jacobus die hier in 830 zijn laastte rustplaats vond. Volgens de overlevering. Sommige bezoekers knileden op een bidstoel en baden tot de schrijn, ik keek wat rond, probeerde stiekum een filmpje te maken (mislukt!) en liep weer door, trappetje op, deurtje door en dat was het dan! Ik stond weer buiten.
Wel alles gezien daar wat een pelgrim behoort te zien. :)
Inmiddels was het half twaalf en L. smste dat ze al had uitgechecked en op een terrasje op me wachtte. Ik er naar toe, en vandaar vertrokken naar de parkeergarage om de auto op te halen, in te laden en op weg te gaan naar Portugal.
Het was maar een korte rit van 150 km. Zo noordelijk in Portugal ligt het huisje waar we de komende weke in door gaan brengen. De reis verliep voorspoedig. De weg was prima in orde en op enkele punten zagen we de Atlantische oceaan voor onze neus verschijnen. De golf van Biskaye hebben we nu definitief achter ons gelaten. Wat bleek: in Portugal is het een uur vroeger dan in Nederland en Spanje. Dat werd klokken aanpassen. Aangekomen in Ponte de Lima zochten we een supermercado op om in te slaan. We hadden geen idee hoever het huisje van het stadje aflag en we dachten dat het beter zou zijn om eventualiteiten voor te zijn en beslagen ten ijs te komen. Het was bloedheet in Portugal. We vonden na wat zoeken en dwalen een Lidl en zijn daar de boodschappen gaan doen. We waren nog veel te vroeg, maar gingen toch op zoek naar het huisje en de plaats waar we de sleutel konden ophalen. Eigenlijk konden we pas na 5 uur terecht.
We hadden een straat waar geen huisnummers waren en die straat was meerdere kilometers lang. Het leek ons handig om alvast voorzichtig op zoek te gaan waar we moesten zijn. De straat bleek een smalle weg langs een heuvel te zijn die alsmaar hoger ging en af en toe knap bochtig was. De coördinaten die we opgekregen hadden om het huis met de sleutel te vinden, het eerste doel, bleken niet vindbaar op onze TomTom. Gek. Een gps systeem dat de juiste coördinaten niet kon vinden. Althans, dat dachtenw er. Een andere methode waar de coördinaten als reisdoel ingevoerd werd, werkte wel. We stopten voor de deur van een huis en dat bleek inderdaad het huis van de sleutelbewaarster te zijn, Fatima heet ze en het is een mooie mevrouw. Maar ze sprak alleen Portugees en Frans. Haar man (denk ik) sprak alleen (gebrekkig) Duits (hij had daar jaaaaren geleden gewerkt) dus kwam de zoon er aan te pas die Engels sprak. Het hele gezin stond ons te woord in vier verschillende talen. Dat vereiste snel schakelen.
Het huisje waar wij de komende 7 dagen in doorbrengen bleek om de bocht te liggen en kijkt uit over het huis van de sleutelbewaarder. Handig dus. Het huisje moest nog wel schoongemaakt worden, maar we mochten er alvast in gaan, en buiten zitten terwijl de schoonmaakploeg het interieur onder handen nam en manlief de tuin een goede beurt gaf.
Wij vonden het allemaal best en gingen met boek en flesjes water op de veranda zitten en zagen dat het goed was. We hebben lekker gelezen en rond 6 uur was alles aankant, kregen we nog een keer de full tour en vertrokken de beheerders. Wasmachine, vaatwasser, grote, volledig ingericht keuken, verse groenten uit de tuin die we vrijelijk mogen gebruiken, het is een klein paradijsje. Als we een zak aan de poort hangen met wat geld er in (10 cent voor elk broodje) dan hangt er 's morgens vers brood aan de poort. Wat wil een vakantiemens nog meer?
Ik ben onmiddellijk gaan koken, want we hadden veel honger na een lange wacht op de veranda. We hebben heerlijk gegeten op de veranda. Nu lezen en verslag tikken. Weer een dag voorbij. De komende dagen zullen rustiger zijn aangezien we van plan zijn niet te veel excursies te maken en veel te rusten en lezen. Dat moet hier lukken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten