woensdag 18 juli 2012

Hilary Mantel - Wolf Hall

Opmerkelijk: het verhaal speelt zich helemaal niet af in of rond Wolf Hall. Die residentie van de familie Seymour vormt onderwerp van het slot van boek. Na 660 pagina's komt er een afspraak om 5 dagen in Wolf Hall te vertoeven. Einde boek.

Dit boek gaat over het leven en functioneren van Thomas Cromwell, vertrouweling en kanselier van Thomas Wolsey, kardinaal, aartsbisschop van York en kanselier en daardoor vertrouweling van koning Henry VIII. Het boek sluit naadloos aan bij de serie De Tudors die enkel jaren op de Nederlandse televisie is uitgezonden en die ik met interesse heb gevolgd. Sommige scenes kwamen bij het lezen van dit boek weer helder terug.
Het levensverhaal van Thomas Cromwell is interessant leesvoer. De schrijfstijl van Mantel is prima en die combinatie maakt het boek bijzonder lezenswaardig. Mijn interesse in geschiedenis en de aansluiting bij de tv serie deden de rest. Ik heb deze dikke pil in korte tijd uitgelezen. Het kostte geen moeite om telkens de draad weer op te pakken. De vakantie bood een uitgelezen mogelijkheid om dit werk te verslinden.
Cromwell is een fascinerende figuur die van lage komaf door handig opereren, inspelend op situaties en kansen grijpend opklom tot de belangrijkste persoon in 16de eeuws Engeland. Zoals nu wel wordt beweerd dat de ambtenaren op ministeries hun ministers regelmatig de baas zijn omdat zij vele jaren werkzaam zijn op een departement en daarmee beter het klappen van de zweep kennen dan de ministers die soms maar enkele jaren hun ambt uitvoeren en in feite voorbijgangers zijn. Thomas Cromwell was eigenlijk de hoogste ambtenaar van het land en manoevreerde zichzelf in die positie door een fijn spel van belangenverstrengeling en goede keuzes op de juiste momenten. Hij leende de machtigen geld, kende daarmee hun kwetsbaarheid, maar loste tegelijkertijd hun geldproblemen op en dat maakte hem ook populair. Zijn kunde op het gebied van de rechtsgeleerdheid, zijn fenomenale netwerk en zijn vermogen om de juiste dingen te zeggen op een manier die de ander bijna altijd aansprak of tenminste liet denken dat hij zelf op het idee was gekomen, maakte hem tot een machtig man.

Het boek beschrijft de periode vanaf de onrust in het huwelijk van Henry VII met Catharina van Aragon, zijn eerste vrouw, tot de winter van 1534 wanneer Anne Boleyn, de tweede vrouw van Henry VIII, hoopt op een nieuwe zwangerschap na de geboorte van dochter Elizabeth en een miskraam.

Zoals ik al zei leest het boek als een trein. Ik had er wel moeite mee dat Thomas Cromwell als de “hij” persoon in het boek staat. Dat was wennen bij het lezen. Welke “hij” zei nou precies wat? Je bent gewend om vanuit de ik te lezen en dan is elke hij die eigenlijk een ik moet zijn lastig te onderscheiden van een hij die ook daadwerkelijk een hij is. Maar goed, dat wetende kost het wat meer moeite en oplettendheid om de woorden van Cromwell te identificeren als die van hem in gesprekken die hij met anderen voert. Een stijlkeuze die, kortom, goed te rechtvaardigen valt.

Ik raad het van harte aan, dit boek. De opvolger Bring up the bodies verscheen eerder dit jaar en die hoop ik binnenkort op de kop te tikken.

9 opmerkingen:

marlies zei

Dit dikke boek ligt ook bij mij op de bank te wachten om gelezen te worden.
Vanwege het gewicht zou een e-versie uitkomst bieden want... het ligt nogal zwaar in de hand.

Bedankt voor je recensie Luud. Wetende dat het boek de moeite waard is, maakt het 'gewichtheffend' lezen zinvol;-)

Ine Willems zei

Beste meneer de Brouwer,

U hebt mogelijk niet de vertaling gelezen, dus misschien is het wat vreemd dat ik me nu meld (vertaler Wolf Hall), maar een bevriende collega wees me op uw blog vanwege de 'hij'-kwestie, die laatst in een gesprek met de auteur zo mooi aan de orde kwam: op de vraag waarom TC toch altijd 'hij' was en niet (bijvoorbeeld) 'ik', vertelde ze dat ze wél het persoonlijke perspectief wilde, maar ook de ruimte om buiten het beperkte gezichtsveld van een 'ik' te werken. Daarnaast, zei ze, zou ze het van zichzelf "niet netjes hebben gevonden om zich een 'ik' aan te matigen, tenslotte ging het hier om een bestaande persoon, ook al was hij toevallig dood."

Hopelijk helpt dit antwoord u (en anderen) over de soms als storend en/of maniëristisch ervaren 'hij'.
vriendelijke groeten,
Ine Willems

Luud de Brouwer zei

@Ine Willems,
Ik heb wel degelijk de vertaalde versie gelezen! Knap werk hoor.
Ik ervoer het gebruik van "hij" iin plaats van "ik" zeker niet als vervelend of gekunsteld, maar het is wel wennen als je niet aan gewend bent. Het dwingt je om goed in de gaten te houden wie wat nou zegt.
Het is zelfs verfrissend om een boek te lezen dat op een andere manier met geschiedenis omgaat waarbij de schrijver inderdaad niet de positie van de hoofdpersoon inneemt.
Ik begrijp de redenatie van HM dan ook helemaal.
Bedankt voor je (uw) reactie!

Ine Willems zei

O gelukkig, jouw leesgenot heeft er duidelijk niet onder geleden. (En dank, met heel, heel veel liefde gedaan.) Overigens heb je wel gelijk, in Wolf Hall is de identiteit van de 'hij' niet altijd even duidelijk. Wat dat betreft toont HM trouwens iets, nou ja, een flintertje meer compassie met de lezer in Bring up the Bodies/ Het boek Henry. Ik hoop dat je daar ook van zult genieten, vermoed van wel.
Hartelijks,
Ine

Luud de Brouwer zei

@Ine Willems
Ik heb begrepen van mijn boekhandel dat Bring up the bodies in september/oktober (vertaald) in de winkels ligt. Ik ga het zeker lezen en ik schrijf over elk boek dat ik lees, dus je kunt mijn bevindingen hier straks weer vinden.
Heb je dat ook vertaald?

Ine Willems zei

Wat leuk! Dan blijf ik je blog zeker in de gaten houden; ik ben verschrikkelijk benieuwd wat je ervan vindt. Ja, Bring up the Bodies heb ik ook vertaald, nog maar net ingeleverd zelfs, en in de aanloop naar de volgende boekvertaling ben ik bezig uit het zwarte gat te klimmen dat de afronding van BuB heeft geslagen. Hoe beter het boek, hoe groter het zwarte gat, zie je, maar soms worden gebeden gewoon verhoord en krijg je een ladder aangereikt, geweldig is dat: de volgende boekvertaling betreft namelijk (hoogstwaarschijnlijk) weer een briljante roman van Mantel, A Place of Greater Safety.

Luud de Brouwer zei

@Ine Willems
Het lijkt me ontzettend moeilijk om een boek te vertalen. Diep respect daarvoor. Je verplaatsen in de schrijver en het onderwerp om telkens een passende vertaling te zoeken lijkt me inspannend. Van de andere kant kan ik me ook voorstellen dat, als het dan in je handen ligt, er een ongelooflijk gevoel van trots en tevredenheid ontstaat.
Succes!

Ine Willems zei

Je bent een eeuwige student, en hoe leuk dat ook is, soms is het wel inspannend, ja. (Al moet ik zeggen: voor het ene boek hoef je minder uit te pluizen dan voor het andere; de afwisseling is soms erg welkom.) Wel bijzonder dat je dat ziet. Nu word ik toch nieuwsgierig. Is het heel indiscreet om te vragen wat je doet?
Hartelijks,
Ine

Luud de Brouwer zei

@Ine
Dat is niet indiscreet. Ik loop er zelfs mee te koop :)
Hier op dit blog staat mijn CV: http://duul58.blogspot.nl/p/curriculum-vitae.html
En je vindt me op LinkedIn, Facebook, Twitter, Pinterest, Archief 2.0. Ik ben archivaris!